"Zieleń szmaragdu" - Kerstin Gier

Trylogia czasu autorstwa Kerstin Gier zdobyła uznanie nie tylko na świecie, ale też w Polsce. Bardzo dużo fanów z utęsknieniem oczekiwało premiery Zieleni szmaragdu – trzeciego i zarazem ostatniego tomu cyklu.

Jeszcze niespełna dwa tygodnie temu Gwendolyn była normalną, zwyczajną nastolatką z nieco zwariowaną rodzinką. Niektórzy jej członkowie posiadali gen podróży w czasie, który umożliwia przenoszenie się do minionych wieków. W momencie, gdy okazało się, że to Gwen, a nie jej kuzynka Charlotte posiada tę umiejętność, jej życie wywróciło się do góry nogami. Musi uczestniczyć w męczących przygotowaniach do kolejnych misji i znosić złośliwe uwagi nauczyciela oraz Charlotte, stara się na własną rękę zrozumieć aferę z ukradzionym chronografem. Ponad to przyłączył się do niej sympatyczny acz sarkastyczny demon, którego nie widzi nikt oprócz niej, a do tego wszystkiego dochodzą jeszcze problemy uczuciowe. Gwen stara się zrozumieć, komu może zaufać i jaką rolę odgrywa w planie, który przygotował tajemniczy hrabia de Saint Germian.

Podobnie jak w poprzednich częściach, tak i w tej akcja toczy się bardzo szybko. Autorka serwuje czytelnikom liczne jej zwroty, a także stopniowo rozwiązuje kolejne niedomówienia. Nad bohaterami ciągle czyha niebezpieczeństwo, dzięki czemu ich poczynania są bardziej emocjonujące. Świetny pomysł, liczne zagadki, mroczna postać hrabiego, a także wątek miłosny powodują, że Zieleń Szmaragdu wciąga aż do ostatnich stron.

Jeden z nielicznych minusów powieści to końcówka. Jest dynamiczna i podejrzewam, że usatysfakcjonuje wielu czytelników. Jednak rozwiązanie, które zostało użyte przez autorkę, razi swoją sztampowością. Może należy do zaskakujących, ale spodziewałam się czegoś bardziej oryginalnego i niepowtarzalnego.

Niewątpliwą zaletą części drugiej był humor, który był dostarcza czytelnikom przez sympatycznego, ale złośliwego demona Xemeriusa. W Zieleni Szmaragdu ta postać wciąż uparcie trwa przy Gwen, wywołując uśmiech na twarzy czytelników, jednak z mniejszą częstotliwością i gorszym skutkiem niż poprzednim tomie.

Oprócz demona, czytelnicy ponownie spotykają się z rodziną Gwen i Gideona, a także z innymi podróżnikami w czasie. Dość dużą rolę odgrywa przyjaciółka młodej podróżniczki, a także lokaj jej rodziny – pan Bernhard. Nie mogło zabraknąć także Rakoczego i słynnego hrabiego de Saint Germain. Zieleń Szmaragdu rzuca nowe światło na wiele postaci, ale nie jest w tym względzie zbyt zaskakująca.

Ze względu na narrację Gwendolyn, która jest nastolatką, język powieści jest prosty. Czyta się szybko, co czyni Zieleń Szmaragdu powieścią idealną dla odprężenia podczas długiej podróży czy w deszczowe dni. Wciąga i na prawdę potrafi umilić czas.

Trylogia czasu to bardzo dobra seria, a Zieleń Szmaragdu stanowi jej satysfakcjonujące zakończenie. Książka ta utrzymała poziom Błękitu Szafiru, znacznie przewyższając pod względem humoru i akcji pierwszy tom - Czerwień rubinu. Trylogię czasu polecam czytelnikom w każdym wieku, głownie kobietom ze względu na narrację Gwendolyn – jej język, sposób postrzegania świata i uczucie do Gideona może nie przypaść do gustu mężczyznom.

Wydawnictwo Egmont 

Warszawa 2011 

Liczba stron: 344 

Ocena: 9/10